یک مطالعه پیشگام بیش از ۴۰ سال پیش نشان داد بیماران بستری در بیمارستان که از پنجره به فضای سبز دید داشتند، کمتر از بیمارانی که پنجره اتاقشان در بیمارستان به دیوار آجری مشرف بود، به داروهای مسکن نیاز داشتند و سریع‌تر بهبود می افتند. به‌گزارش ای‌اف‌پی، ماکسیمیلیان استینینگر، دانشمند علوم اعصاب دانشگاه وین و نویسنده اصلی مطالعه‌ای که در نشریه «ارتباطات طبیعت» منتشر شد، می‌گوید دلایل اصلی این تاثیر تاکنون نامشخص بود.

نحوه انجام این پژوهش
محققان برای کشف این موضوع، فعالیت مغزی ۴۹ داوطلب را با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) ثبت کردند. آن‌ها از شرکت‌کنندگان خواستند در حالی که یکسری شوک‌ الکتریکی‌ که برخی دردناک‌تر از بقیه بودند‌ به پشت دست چپ آن‌ها وارد می‌شد، به تصاویر مختلف نگاه کنند. صحنه اول دریاچه‌ای را نشان می‌داد که اطراف آن درختانی در حال تکان خوردن در باد بودند، در حالی که صدای خش‌خش برگ‌ها و آواز پرندگان در پس‌زمینه پخش می‌شد. در صحنه دوم، برخی عناصر شهری مانند ساختمان‌ها، نیمکت‌ها و کوچه‌ها اضافه شدند، در حالی که سروصدای شهر هم اضافه شد. صحنه سوم هم یک دفتر کار بود، با مبلمانی بی‌روح و صدای محو کار کردن در پس‌زمینه. شرکت‌کنندگان نه‌تنها گزارش دادند که هنگام نگاه کردن به مناظر طبیعی درد کمتری احساس کردند، بلکه اسکن‌ها هم نشان داد که در مغز آن‌ها تفاوتی وجود دارد. مناظر طبیعی در بخشی از مغز که مربوط به درک درد است، به نام نوکسی‌سپشن، فعالیت کمتری ایجاد کردند. البته سایر نواحی مرتبط با تنظیم درد در مغز به میزان قابل‌توجهی تحت تاثیر قرار نگرفتند.
نقش «نظریه بازیابی توجه» در این ماجرا
محققان گفتند این نتایج ممکن است به این دلیل باشد که محیط‌های طبیعی توجه مردم را جلب می‌کنند و فکر آن‌ها را از احساس درد منحرف می‌کند. این موضوع در روان شناسی به‌عنوان «نظریه بازیابی توجه» شناخته می‌شود. به گفته الکس اسمالی، همکار نویسنده مطالعه از دانشگاه آکسفورد در بریتانیا، «این واقعیت که این اثر تسکین‌دهنده درد می‌تواند از طریق قرارگیری در معرض طبیعت مجازی (که به‌راحتی در دسترس است) حاصل شود، پیامدهای عملی مهمی دارد. همچنین برای تحقیقات به منظور درک بهتر تاثیر طبیعت بر ذهن، دریچه‌ای جدید می‌گشاید.»